Waarom luistert niemand naar elkaar?
Met een grote zucht zei ze dit tegen mij in de intake.
Nieuwsgierig geworden naar de talking stick had ze me uitgenodigd voor een gesprek om te ontdekken wat de talking stick voor haar team zou kunnen betekenen. Ze had van mij argumenten en voorbeelden nodig om haar team te overtuigen.
Ik besloot aan te schuiven bij hun vergadering om zelf te ervaren ‘waarom niemand naar elkaar luisterde’, zoals zij het noemde.
Ik sloot aan bij een levendige groep. Er was weliswaar een agenda, maar geen voorzitter die dat bewaakte. Alle teamleden bleken creatieve geesten te zijn en al snel vlogen de ideeën over de tafel. Het was een brainstorm van formaat. In de chaos verdwenen veel ideeën met potentie en aan de lichaamstaal van steeds meer teamleden zag ik dat ze afhaakten, hoewel ze nog hun best deden om mee te denken. En sommigen staakten zelfs hun pogingen om er nog tussen te komen.
Het agendapunt werd afgesloten met: ‘We komen er de volgende keer op terug.’
Herkenbaar? Zo gaat het vaak met een stelletje creatievelingen in een vergadering.
Ten slotte voelen allen teleurstelling en na een poosje komt niemand meer met een nieuw idee, omdat er toch niet naar geluisterd word.
Wat gebeurde er nu precies ?
Mensen met veel creatieve ideeën denken vaak snel, zijn enthousiast en associëren rap op andere prikkels. Dat is een goudmijn, maar ook lastig te managen, zonder frustratie op te roepen bij degene zelf en degenen met een ander tempo. Ik ken het maar al te goed, ik ben er zelf ook zo één.
Talking stick methode in 3 rondes
Als ik in die vergadering de talking stick als methode had ingezet om het onderwerp uit te diepen zou er weliswaar ruimte zijn gekomen voor degenen die anders niet aan bod kwamen en zou er tegelijkertijd ook veel frustratie zijn ontstaan bij de snelle denkers.
Ik besloot eerst een verhaal te vertellen waarbij iedereen in de luistermodus kwam.
Toen vroeg ik ze om met de methode van de talking stick te reageren op het verhaal.
Een uiterst simpele vraag? Wat sprak je het meest aan in het verhaal en waarom? Ieder kreeg 2 minuten spreektijd. Daarbij kregen ze de opdracht om te voelen wat deze ronde met de talking stick met ze deed. Dat mochten ze in de 2e ronde vertellen.
Zo raakten we de diepere lagen van het werken met de talking stick aan, waarin ieder had gevoeld wat deze methode haar voor nieuws had gebracht.
Enkele uitkomsten.
- Ik durfde voor het eerst eens vrijuit te spreken, zonder bang te zijn om mijn verhaal niet af te kunnen maken.
- Ik wilde telkens iets zeggen, ergens op in gaan, maar dat mocht niet en dat maakte me onrustig.
- Ik ben bang dat ik mijn ideeën kwijt raak als ik ze niet meteen mag zeggen.
- Ik moest nu wel iets zeggen, anders durf ik dat niet zo goed en ik ben trots op mezelf.
- Alle vragen die ik wilde stellen losten gewoon op, omdat de antwoorden al werden gegeven.
We besloten een 3e ronde te doen, waarbij je mocht reageren op wat je van anderen had gehoord.
Wie wilde pakte de stok op en sprak. De reacties mochten een compliment, een vraag, of een tip zijn en de ontvanger mocht reageren. Ook daar stelden we een tijdslimiet aan, hoewel we dat heel flexibel gebruikten.
In deze 3e ronde was begrip voor elkaar, ze zagen elkaar, er kwamen tips om met elkaars gedrag om te gaan en op die manier de vergaderingen effectiever en plezieriger te laten lopen. Ieder lid zou verantwoordelijkheid nemen voor het geheel.
Een paar maanden later hoorde ik dat het nog steeds werkte, dat het oude gedrag natuurlijk vaak de kop op stak, maar dat er altijd wel iemand was die de talking stick in herinnering bracht: hun anker om met elkaar te spreken en naar elkaar te luisteren. Oh, ja… en de vergaderingen duurden korter.
Wil jij ook je ervaringen met de talking stick delen? Of vragen stellen? Dat kan hieronder.
